Missing U Ch.2(c) Cut Scene
แบคฮยอนสั่นเทิ้มไปทั้งตัว เมื่อคนที่จ้องมองตนอยู่ค่อย ๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
ทั้งกลัวเขา...และกลัวใจตัวเอง
“อียอล...น...นาย...ได้ยิน ฉันไหม...”
เอ่ยคำถามสุดท้าย หวังว่าจะดึงสติอีกฝ่ายได้ แต่ที่ได้รับยังคงเป็นความว่างเปล่า กับแววตาอยากกระหายคล้ายสัตว์ป่า
ซึ่งเป็นการยืนยันความจริงทุกอย่าง ตอบหมดทุกคำถามที่เคยติดค้างอยู่ในใจ
ไม่ใช่จริง ๆ
เขาไม่ใช่คังอียอล
แล้วเขาเป็นใคร...
ที่ผ่านมาใช้ชีวิตอยู่กับใคร...
แรงสั่นจากโทรศัพท์ที่ตกอยู่ข้าง ๆ ช่วยให้แบคฮยอนได้สติคิดทัน ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมัวช็อค หรือเสียใจ
เขาต้องหนี...หนีเท่านั้น
คิดได้ดังนั้นจึงกัดฟันเค้นเรี่ยวแรงทั้งหมด ปาโทรศัพท์และหมอนอิงอัดใส่หน้าคังอียอลตัวปลอม แบคฮยอนออกตัววิ่งตรงไปยังห้องนอน ขอเพียงปิดประตูและกดล็อคทัน เขาจะปลอดภัยเพราะหมอนั่นไม่มีกุญแจห้องภายใน
แต่ก็ช้าเกินไป...แบคฮยอนถูกกระชากจากด้านหลัง จะหงายหลังล้มแต่ดีที่เกาะเคาน์เตอร์ได้ทัน สองเท้าถีบยันอกแกร่งให้ผละออกไป แต่มือใหญ่ก็คว้าข้อเท้าเล็กไว้แล้ว ออกแรงดึงพร้อมกับคืบคลานเข้าหา การต่อสู้เกิดขึ้นอย่างลนลาน หนังสือ นาฬิกา แก้วน้ำ แบคฮยอนคว้าทุกอย่างที่คว้าได้ปาใส่เขา
“โอ๊ย!!”
เฮือก...
เสียงร้องดังทำให้ใจดวงเล็กกระตุกวูบ และหยุดชะงักไปชั่วขณะ ในแววตาคู่เล็กสะท้อนภาพชายหนุ่มกำลังขดตัวงอ สองมือยกขึ้นจับหัวตัวเอง โอดร้องด้วยความเจ็บปวด แบคฮยอนกลับมามองมือตัวเองที่กำลังถือกระถางดอกไม้อยู่ มันเป็นอาวุธที่ดีที่สุดในตอนนี้ แค่ทุ่มไปให้เต็มแรง เล็งให้โดนกลางศีรษะ แล้วตัวเองจะปลอดภัย
แต่...
เขาอาจตายได้เลยนะ...
“ฮึ่ม...”
“อ๊ะ!”
เพล้ง!
แค่เพียงอึดใจเดียวที่นึกสงสาร ก็โดนแรงมหาศาลกระชากข้อเท้าจนตัวไถล กระถางหลุดมือตกแตกอยู่ใกล้ ๆ เงาร่างสูงใหญ่พาดทับทำให้หัวใจของแบคฮยอนเต้นตะหนก พยายามจะยกมือขึ้นปัดป้อง แต่เรี่ยวแรงกลับเหือดหาย ร่างกายเหมือนไม่เป็นของตัวเองอีกต่อไป
มันไม่ฟังสิ่งที่สำนึกคิด แต่กลับตอบสนองต่อสัมผัสจากอีกคน
น่าสมเพช...โอเมก้าอย่างเขา มันช่างน่าสมเพช
น้ำตาไหลอาบผิวขาวที่กำลังเปล่งสีเลือด ร่างทั้งร่างสั่นเทา แม้แต่ลมหายใจก็สั่นเทิ้ม แบคฮยอนหลับตาแน่นตอนที่ช่วงลำคอถูกแตะต้อง
เริ่มด้วยมือ...ติดตามด้วยปลายจมูก
ริมฝีปาก...ลิ้น...
และฟัน
“ฮึก! เจ็บ...”
ปลอกคอแค่กันไม่ให้เกิดบาดแผล ด้วยแรงกัดในระดับคนคลุ้มคลั่ง อย่างไรมันก็เจ็บ
แต่ที่เจ็บมากยิ่งกว่า คือหัวใจของแบคฮยอน...เหมือนกระปุกสะสมความสุขที่เพิ่งเต็มไปหมาด ๆ ถูกโยนแตกละเอียดแล้วยังไปเหยียบซ้ำจนได้แผล
ทั้งกลัว...ทั้งโกรธ...ทั้งเสียใจ
หายไปไหนแล้ว...ผู้ชายแสนดีคนนั้น
“อียอล...ฮึก...อียอล...ช่วยฉันด้วย”
“ผมอยู่นี่ไง...แบคฮยอน”
“.....”
ร่างเล็กชะงักงัน เมื่อในที่สุดก็ได้ยินน้ำเสียงคุ้นหู อีกยังได้มองเห็นแววตาอ่อนโยนของเขา เหมือนเป็นสิ่งปลอบประโลมใจ
แต่มันก็แค่เสี้ยวเวลา...เขาเปลี่ยนเป็นแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ
“ไม่ต้องกลัว...ผมจะช่วยคุณเอง”
“ไม่ใช่...นายไม่ใช่อียอลของฉัน! ปล่อยฉั...อื้อ!...”
ถ้อยคำต่าง ๆ ถูกหยุดด้วยริมฝีปากหนาที่ประกบปิด บดเบียดด้วยน้ำหนักค่อนข้างมาก ลิ้นสากฉกชิมรสชาติอย่างตะกรุมตะกราม จาบจ้วง แบคฮยอนพยายามสั่งตัวเองให้ขัดขืน แม้จะแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้วก็ตาม
กึก!...
กลั้นใจต่อสู้หนสุดท้าย ขบกัดริมฝีปากที่กำลังติดพัน มันทำให้อีกคนหยุดชะงัก แล้วผละออกไปได้นิดหน่อย โอเมก้าตัวน้อยนอนหอบหายใจดูผลลัพธ์
มือใหญ่เช็ดเลือดที่ซึมออกจากแผลใกล้มุมปาก หรี่ตามองลงมา แล้วแสยะยิ้มเยียบเย็น ความเจ็บปวดแค่เล็กน้อยไม่ทำให้เขาหยุด แต่กลับกันมันยิ่งทำให้รู้สึกคึกคะนอง ปล่อยฟีโรโมนออกมาจากร่างกายอีกจำนวนมาก กลิ่นหอมหวานนั้นฉุนจัดคล้ายน้ำมันจากดอกกุหลาบ มันจู่โจมแบคฮยอนจนสติกระเจิดกระเจิง ทำอะไรต่อไม่ถูก
เสื้อยืดแขนยาวใช้สวมนอนถูกถลกขึ้น เผยให้เห็นผิวนวลเนียนที่กำลังซับสีเลือด ร่างสูงสูดน้ำลายอย่างหิวโหย ก่อนจะโน้มลงสัมผัสความนุ่มละมุนด้วยริมฝีปาก หยอกล้อด้วยปลายลิ้นและคมฟัน แบคฮยอนส่งเสียงร้องกระท่อนกระแท่น ร่างกายบิดเร่าด้วยไฟตัญหาที่ถูกสุม ยิ่งเมื่อมือใหญ่เคลื่อนลงไปบดคลึงสัดส่วนระหว่างขา ร่างเล็กกระตุกเฮือก หลุดเสียงร้องไม่ได้ศัพท์ ยกมือปัดป้องข้างบนที ข้างล่างทีอย่างสับสน ลังเลใจ
“อ๊ะ!...อื้อ...ม...ไม่เอา...หยุด..นะ...!!...ฮึก...”
อย่ามากไปกว่านี้เลย แบคฮยอนขอร้องทั้งน้ำตา แต่อีกฝ่ายก็ไม่หยุดการกระทำ มิหนำซ้ำยังล้วงมือผ่านขอบกางเกง เข้าไปสัมผัสกับผิวเนื้อนั้นโดยตรง ให้เสียวท้องวูบวาบจนหูตาพร่า การรบราในสมองเหลือเพียงความว่างเปล่า
แบคฮยอนได้ยินเสียงครางของตัวเอง ได้ยินเสียงคำรามต่ำในลำคอของอีกคน เมื่อเวลาต่อมาเขาผละมือออกไป แล้วบดสะโพกลงมาให้ส่วนนั้นเสียดสีกัน
แบคฮยอนรับรู้ทุกอย่าง แต่ไม่สามารถห้ามอะไรได้สักอย่าง
ห้ามไม่ได้ แม้กระทั่งความรู้สึกของตัวเอง...
ที่กำลัง...รู้สึกดี
ภายในห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นคละคลุ้ง ร่างเล็กบิดเอี้ยวไปมาอย่างทรมาน อาการขัดขืนต่างค่อย ๆ ลดหายไป ดวงตาฉ่ำน้ำหรี่ปรือลง หลายชั่ววูบเผลอใจไปกับเขา ส่งเสียงหวานอย่างกับว่าเพลิดเพลิน ทั้งที่รู้ว่ามันไม่สมควร แต่ก็ห้ามความเป็นไปของธรรมชาติไม่ได้เลย ด้วยระดับอารมณ์พุ่งสูงขึ้นไม่หยุด ร่างกายนี้ต้องการปลดปล่อย แต่เพราะเป็นโอเมก้า แค่อวัยวะส่วนหน้าไม่สามารถทำให้ถึงฝั่งฝันได้
มากกว่านี้...ต้องการมากกว่านี้
สิ่งที่จะเข้ามาเติมเต็มในร่างกาย
“อ...ยอล...อียอล...”
เสียงแหบพร่าเอ่ยเรียก เอียงหน้าซบท่อนแขนแกร่ง ร้องไห้สะอึกสะอื้น เสียใจ...เจ็บใจ...ที่สุดท้าย ก็สู้ไม่ไหว
ไม่ได้แพ้ให้กับเขา...แต่แบคฮยอนแพ้ให้กับธรรมชาติของตัวเอง
“ไม่ไหวแล้ว..ฮึก...ช่วย..ฉัน..ที....”
การบอกว่ายินยอม เหมือนสับสวิตช์ให้ฝ่ายนักล่าใจเย็นลง เพราะไม่ต้องต้อนเหยื่ออีกต่อไป ร่างสูงยั้งมือแล้วผละระยะออกไป ให้แบคฮยอนได้มองเห็นร้อยยิ้มสะใจ ให้นึกเสียใจกับคำที่เพิ่งหลุดจากปากไป
แต่แบคฮยอนก็รู้ดี ว่ามาถึงขั้นนี้ มันแก้ไขอะไรไม่ทันแล้ว ทำได้เพียงแค่หลับตาหลง หลบหนีจากความจริงตรงหน้า
คิดเสียว่าเป็นฝันร้าย...
สุดท้ายมันจะผ่านไป...
ร่างเล็กนอนนิ่ง ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามกลไกของธรรมชาติ กางเกงนอนถูกกระชากออกไปอย่างรีบร้อน แบคฮยอนได้ยินเสียงปลดเข็มขัด และรูดซิป ไม่นานนักก็รู้สึกถึงน้ำหนักทาบทับ ไล่จากหัวไหล่ ลงไปถึงสะโพก ความร้อนจากบางสิ่งบางอย่าง กำลังจ่อคลึงอยู่ตรงปากทาง ทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ
ก็แค่ฝัน...
มันจะผ่านไป...
แล้วมันจะผ่านไป...
“อึก...”
สะโพกแกร่งกดลงช้า ๆ ให้ลำกายค่อย ๆ แทรกเข้าสู่ร่างกายของแบคฮยอน
มันเข้ามาเรื่อย ๆ
ลึกขึ้นเรื่อย ๆ
“อ...อา...”
ร่างเล็กส่งเสียงครางอย่างน่าอาย อับอายมากเหลือเกินที่ร่างกายยอมรับเขาแต่โดยดี ตอนที่เข้ามาได้สุดแล้วแช่ค้างไว้ การขยับแค่นิดเดียว ก็ทำให้เสียวซ่านไปทั้งตัว
“แบคฮยอน...”
เสียงเรียกชื่ออย่างนุ่มนวลทำให้เจ้าของชื่อค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมอง แล้วก็เป็นอีกแวบหนึ่งที่ได้เห็นแววตารักใคร่ของแฟนหนุ่มผู้แสนอ่อนโยน ปลายนิ้วลงสัมผัสไล้โครงหน้าเล็กเบา ๆ ปัดผอยผมของแบคฮยอนขึ้นจนเห็นหน้าผาก แล้วโน้มหน้าจูบซับผิวร้อน
เสียงจูบดังแว่วอีกหลายต่อหลายครั้ง จากริมฝีปากหนาที่ย้ายตำแหน่งเรื่อย ๆ จนมาหยุดที่กลีบปากบาง ดูดดึงอย่างเอาอกเอาใจ เป็นรสจูบหวานละมุน ที่สุดท้ายก็ทำให้หัวใจแบคฮยอนอ่อนยวบ ไม่ต่างจากขี้ผึ้งลนไฟ
แพ้...สุดท้ายก็แพ้ไม่เป็นท่า
แบคฮยอนต้องการเขา สองมือเล็กค่อย ๆ ยกขึ้นโอบกอด อียอลเริ่มขยับตัวออก และเข้า...ออก...และเข้า
ทีแรกมันก็ช้า เหมือนหยั่งเชิงดูก่อน เพราะร่างกายของแบคฮยอนยังคับแน่น อีกเสียงร้องที่อู้อี้อยู่ในอกยังเหมือนว่าเจ้าตัวกำลังเจ็บ
แต่ก็เพียงไม่นาน พอรู้สึกว่าช่องทางเฉอะแฉะไปด้วยสารคัดหลั่ง ทำอะไรได้ง่ายขึ้น เขาเริ่มขยับตัวเร็วขึ้น และลงแรงมากยิ่งขึ้น
ลมหายใจผสานเป็นจังหวะเดียวกับร่างกาย ยิ่งเร่งเร็วยิ่งหอบหนัก แรงกระทั้นเรียกเสียงโอดครางหวาน ขณะที่อีกฝ่ายก็ก่นคำรามในลำคออย่างสุขสม รสจูบหวานเริ่มเปลี่ยนเป็นเผ็ดร้อน ปลายลิ้นพัวพันกันอย่างหลุ่มหลง ดื่มด่ำกันจนเมามาย แล้วริมฝีปากหนาจึงย้ายไปซุกไซ้ซอกลำคอ
“อ๊ะ!...อ๊า า...”
อีกหนที่ถูกกัดตรงคอ แบคฮยอนร้องผวา วงแขนเล็กกอดแฟนหนุ่มเอาไว้แน่น ตอนที่ถูกยกตัวขึ้นคร่อมตัก แล้วจับสะโพกเล็กกระแทกลงมาแรง ๆ แบคฮยอนสะอื้นฮั่ก มันลึกมากจนจุกเสียด
แต่ความเจ็บปวดกลับยิ่งทำให้พอใจ
กลายเป็นการกระตุ้นอารมณ์ให้พุ่งไวยิ่งกว่าเดิม
“อียอล...ฮึก..อียอล...”
"ช่วย..ด้วย...ม..ไม่ไหวแล้ว...”
คำขอร้องอย่างอ่อนใจ แว่วมาจากใบหน้าที่ซบลงบนบ่าแกร่ง แบคฮยอนยอมจำนนแล้วทุกอย่าง ร่างกายของเขาต้องการหลุดพ้นจากอารมณ์พลุ่งพล่านนี้เสียที
แล้วการเคลื่อนไหวจึงหยุดลง แบคฮยอนครางฮือเมื่ออีกฝ่ายถอนตัวออกไป เกิดความงุนงงว่าทำไม แต่ก็ไม่ทันได้ไถ่ถาม อียอลจับตัวให้นอนคว่ำหน้า จับข้อพับขาให้ชันฉากกับพื้น จนสะโพกลอยสูงขึ้น แววตาหื่นกระหายจ้องมองจีบเนื้อที่บวมแดง แลบเลียริมฝีปากตัวเองอย่างย่ามใจ ก่อนจะโน้มตัวลงทาบทับไปตามสรีระของร่างเล็ก ผิวกายร้อนที่สำผัสกัน มันปลุกระดมอารมณ์ความตื่นเต้นเป็นเท่าตัว
ร่างกายเชื่อมต่อกันอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้ความแข็งแกร่งไม่เข้าไปจนสุด อียอลขยับเข้าออกช้า ๆ บริเวณใกล้ปากทาง สะโพกหนาหมุนวน คล้ายกำลังควานหาอะไรบางอย่างในช่องทางเล็ก ๆ นั้น
“!!!...อ...อ๊า!!...”
แล้วในที่สุดเขาก็เจอ อีกช่องทางหนึ่งที่หลบซ่อนอยู่ในนั้น มันคือทางที่ถูกต้อง ที่จะส่งแรงปราถนาไปฝังในร่างกายโอเมก้า
“ไม่เอา...ม..ไม่ อ๊ะ...อ๊า!...อียอล...อื๊อ อ...”
สำหรับแบคฮยอน มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่ยังไม่เคยเจอ ความหวาดเสียว ความเจ็บปวด ประเดประดังเข้ามาเกินลิมิต ทำให้ร่างเล็กตื่นตระหนก เบิกตาโพลงและส่ายหน้าด้วยความหวาดกลัว คำขอร้องไม่เป็นผล เมื่ออีกคนไม่เคยรับฟัง และยังทำหนักกว่าเดิม ความอ่อนนุ่มและแรงโอบรัดที่มากกว่าทำให้เขาสูดปากสูดคอยกใหญ่
รู้สึกดี...มากเกินไป...แบคฮยอนโอดร้องแทบขาดใจ มันน่ากลัว เพราะรู้สึกดีเกินไป เขาอาจสำลักตัญหาตายได้
และอีกหน...ที่ลมหายใจร้อนมาวนเวียนที่ลำคอ พร้อมกับคลอนสะโพกใส่เร็วรัว แบคฮยอนพยายามถดหนี แต่ก็ถูกมือใหญ่จับล็อคไว้ กระแทกลำตัวใส่ไม่ยั้ง เสียงครางผสมกัน ดังระงมไปทั่วห้องอย่างกับคนไร้สติ
พากันไต่ระดับขึ้นไปจนสูงสุด ช่วงเวลาที่ทุกอย่างมาใกล้จะถึงจุดสิ้นสุด ความรู้สึกมันจุกอกจนหายใจอย่างลำบาก ความหวาดเสียวย้ายมากองรวมกันตรงท้องน้อย ค่อย ๆ ไล่ไปยังส่วนปลาย มันไม่เชิงว่าเป็นความเจ็บปวด มันเหมือนบางอย่างอัดแน่นแล้วสุดท้ายจะระเบิด
วงแขนแกร่งโอบกอดร่างเล็กไว้แนนแน่น ฝังคมเขี้ยวลงไปครั้งสุดท้าย อัดกระแทกลำกายเข้าไปจนลึกสุด ปลดปล่อยความต้องการทั้งหมดในรูปแบบของเหลวร้อน แบคฮยอนผวาเฮือก ตัวตะตุกเกร็งอย่างหนัก
เสียงครางดังแล้ว...ดังอีก...ตามจังหวะที่สะโพกบดเบียดซ้ำ ย้ำกายเข้าฝากฝังเชื้อพันธุ์ ช่องทางเล็กบีบรัด รีดมันออกมาทุกหยาดหยด โค้งสุดท้ายแล้วต่างฝ่ายต่างกระทำไปตามสัญชาติญาณ การได้ปลดแอกจากความทรมาน คือช่วงเวลาที่สุขสมมากที่สุด มากเสียจนหูอื้ออึง สายตามัวพร่า คล้ายมีแสงสว่างจ้าสาดเข้ามาจนทุกอย่างเป็นสีขาวโพลน
ได้ยินเสียงหายใจปนเสียงคราวแผ่ว ๆ ของกันและกัน
กลิ่นกายที่เคยทำให้มัวเมา ค่อย ๆ เบาบางลงไป
รู้สึกปลอดโปร่ง...ล่องลอย...ราวกับอยู่ในความฝัน
คังอียอลแหงนหน้ายิ้มอย่างสุขสม ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้น แววตาอ่อนลงแล้ว เขาได้สติกลับคืน เหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน
แล้วมาพบกับความเป็นจริง...สภาพห้องเสียหายระเนระนาด สร้างความงุนงง ให้ชายหนุ่มค่อย ๆ นึกย้อนช่วงเวลาที่ฝันไป ซึ่งมันไม่ยากเลย ที่จะจดจำรายละเอียดทั้งหมดได้ เมื่อความหอมหวานยังติดอยู่กับทุกประสาทสัมผัส
สายตาเฉียบคมจึงวูบไหว ค่อย ๆ เคลื่อนลงมองไปยังเบื้องล่าง แล้วฉับพลัน หัวใจดวงใหญ่ก็หล่นวูบ
บนพื้นที่มีเศษดิน เศษกระถางแตกละเอียด แบคฮยอนตัวแดงก่ำเต็มไปด้วยรอยช้ำ นอนกอดตัวเองหนาวสั่น ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา แววตาล่องลอยไปไร้ระยะ
โดยที่ร่างกายของพวกเขา...ยังเชื่อมติดกันอยู่
มันทำให้เขารู้ ว่าที่ฝันไปทั้งหมด คือเรื่องจริงต่างหาก
ตอนสติขาดหายไป ไม่รู้เลยว่านานเท่าไหร่
พอได้มันกลับคืน ความจริงที่ปรากฏทำเอาพูดไม่ออก
สิ่งสำคัญหนึ่งเดียวในชีวิต
สิ่งที่รัก และเฝ้าทนุถนอม
กลับทำลายมัน ด้วยน้ำมือของตัวเอง
เป็นความผิดพลาด...ที่ไม่น่าให้อภัย
เขาจะซ่อมแซมมัน...ได้อย่างไร