AROWANA's Bride Ch.8 Cut Scene
ภายในห้องนอนสีขาว...ลวดลายเกลียวคลื่นบนผนังนั้นส่งเสริมอารมณ์การเคลื่อนไหว ไล่ตามเส้นคลื่นเรื่อยไปยังปลายฟูกเตียงสีขาวสะอาดตา จะเห็นชายผ้าห่มผืนหนาขยับเคลื่อนไปมา
“อึก...อื้อ...”
มีเสียงร้องอุดอู้อยู่ในก้อนผ้าห่มก้อนใหญ่ ปนกับเสียงหอบและกลั้นหายใจบางที ก้อนผ้านี้ขยับยุกยิก เร็วบ้าง ช้าบ้าง ถัดเลยขึ้นไปข้างบนมีมือเล็ก ๆ งอกออกมา นิ้วสั้นป้อมขยุ้มขยำผ้าปูจนย่น บางทีก็ไถลไปชนขวดโหลแก้วซึ่งวางเรียงชิดผนังตรงหัวนอน
ขวดโหลบรรจุยาเม็ดสีฟ้ายังคงถูกใช้เป็นเครื่องมือนับวันเวลาเช่นเคย ผ่านไปวันแล้ววันเล่า เม็ดยาสะสมไว้มากมายจนมีใบใหม่มาเพิ่มเรียงราย
“พ...พอแล้ว...อ๊ะ!...”
ไม่นานนักผืนผ้าหนักเคลื่อนไหลไปทางปลายที่นอน เผยร่างช่วงบนของชายจำนวนสอง นอนคว่ำทับซ้อนกัน หนุ่มชาวปลาด้านบนนั้นคล้ายกำลังสนุกสนานกับการกลั่นแกล้งร่างใต้อาณัติ สัดส่วนสะโพกหลบเร้นใต้ผ้าห่มขย่มเขยื้อนเป็นจังหวะเร้า นัยน์ตาสีครามทอดมองมนุษย์น้อยตัวสั่นคลอนไปตามแรงส่งก็กระหยิ่มยิ้มพึงพอใจ มือหนึ่งคลอเคลียเล่นอยู่ตรงใบหูล็กที่แดงจัด อาจเพราะอับอายกับแว่วเสียงเนื้อกระทบกระทั่ง เสียงเสียดสีในช่องทางเฉอะแฉะ และเสียงหอบกระเส่าก็เป็นได้
“ม่ะ..ไม่เอาแล้ว...อื้อ...”
“ไม่เอาแล้ว?”
“อื้ออ!...” คายงจมหน้าลงกับหมอนเมื่อไคกระทั้นกายเน้นย้ำ
“เรามีสัญญาต่อกันแล้วนี่ขอรับ เมื่อวานท่านขัดขืนก็ต้องถูกทำโทษ...ทั้งคืน แบบนี้”
“ก...ก็ทำ...ไปเยอะแล้ว...สว่างแล้ว พะ...พอได้ แล้ว...อ๊ะ!”
ริมฝีปากรูปสวยสวยพ่นเสียงหัวเราะกรุ้มกริ่ม ก่อนโน้มลงจรดจูบไล่เรื่อยตามแผ่นหลัง มายังราวไหล่แคบ ฝ่ามืออุ่นฟอนเฟ้นตามเรือนร่างขาวจัดซึ่งอวบนิ่มขึ้นจากแต่ก่อนนิดหน่อย แล้วค่อยลามขึ้นไปตามลำคอ ขบงับใบหูแดงเรื่ออย่างหมั่นเขี้ยว ส่งผลให้เกิดแรงกระตุกรัดเบื้องล่าง...นับเป็นการตอบสนองที่น่าพึงพอใจ
“ปากบนท่านบอกว่าพอ แต่ปากล่างท่านอ้อนขอนมใหญ่เลย...”
“กระผม..เปล่า...อ๊ะ...อื้อ อ!!” มนุษย์จะโต้เถียงกลับต้องหลุดเสียงวะหวิว เมื่อฟันขาวขบแทะติ่งเนื้อเล็ก ๆ ตรงปากช่องหูขวา บริเวณนี้มักถูกโจมตีบ่อย ๆ เพราะมีไฝดำเม็ดเล็กกระจิ๊ดฝังอยู่ ยามสว่างเช่นนี้ถึงมองเห็นชัดเจน และมันโดดเด่นสะดุดสายตาพญาปลาเสมอ
“ท่านไค...กระผม...อื้อ...จั๊กจี้ ขอรับ” คายงพยายามผินหน้าหลบแต่กลับถูกจับตรึงไว้ ได้ยินเสียงไคหัวเราะแผ่วแล้วเอ่ยหยอกล้อ “เด็กน้อย นี่เรียกว่า 'หวาดเสียว' ต่างหากขอรับ”
แล้วจึงเร่งจังหวะหนักหน่วง สูดปากร้องอืออาลามกอยู่ข้างหูอย่างนี้ อีกเพียรถามเสียงกระเส่า “ท่านคายง อา...หวาดเสียว...อ๊า...ดีไหมขอรับ?”
คายงส่ายหน้าปฏิเสธ เม้มปากข่มเสียงไว้ในลำคอ ทว่าไคกลับยิ่งหัวเราะชอบใจ อีกยังตั้งหน้าหยอกแซวต่อไป “ปากบนไม่ตรงกับใจเลยจริง ๆ ทั้งที่ปากล่างออดอ้อนดี...อ่า...ขนาดนี้”
“อ...อื้ออ!..” เสียงในคอดังอื้ออึงอย่างทรมานเมื่อฝ่ามืออุ่นเคลื่อนลงไปปรนนิบัติช่วงล่าง
“ดูซิท่านคายงน้อยเริ่มร้องไห้แล้ว หิวนมสินะขอรับ?”
คายงซบหมอนทั้งเพื่อกลั้นเสียงและปกปิดสีหน้าอับอาย กระนั้นกามารมณ์คงปะทุเดือดจนครั่นคร้ามไปทั้งตัวไม่รู้จะระบายอย่างไร มือน้อยขยุ้มขย้ำหมอน จิกทึ้งผ้าปูนอนสะเปะสะปะ
แคร้ง!
จนไปชนขวดโหลยาเหนือหัวนอน ขวดแก้วโซเซจะล้มแต่ไคเอื้อมไปจับไว้ได้ก่อน แล้วเคลื่อนกลับมา สอดเข้ารองใต้ฝ่ามือเล็ก ประสานนิ้วไว้ไม่ให้ซุ่มซ่ามไปชนอะไรอีก
ช่วงเวลาหนึ่งเรียวตาคมเหลือบเห็นวงแหวนเงินค้างคาร่องนิ้วนางนั้น ก็ใช้นิ้วตนปิดบังไว้จนมิดชิด แล้วจึงขยับเคลื่อนกายอย่างเต็มที่ เรียกเสียงโอดครวญอู้อี้ในหมอนนิ่ม ใบหน้าคมคายคลอเคลียข้างกกหูระดมจูบหอม ทั้งส่งเสียงครางกระเส่าปลุกเร้าอารมณ์แล้วยังตวัดปลายลิ้นเย้าแหย่ตามร่อง มือขวาใช้ชักพาลำกายน้อยที่รุ่มร้อนและคัดเต่งเต็มทน
“อ...อื้ออ!!” จนกระทั่งคายงกระตุกเกร็งหนักปล่อยออกมา สิ่งนี้ถูกไคเรียกว่าน้ำตา เพราะมันเป็นเพียงน้ำเมือกใส ๆ ไม่ปะปนเชื้อขุ่นเขื่องใด ๆ เลย
ช่วงเวลานี้เองที่ช่องทางเล็กจะตื่นตระหนกแล้วบีบรัดแรง พญาปลาสูดปากสูดคอด้วยอารมณ์สุดกระสันเสียว รีบเร่งจังหวะตนเองเร็วรัว กระซิบบอกที่รักด้วยน้ำเสียงพร่า “เด็กดี...นมจะออกแล้ว ดูดแรงๆ นะขอรับ...อ้ะ!..”
และเชิดหน้าขึ้นแล้วกระตุกสะโพกใส่เต็มแรง ขณะลำแขนแกร่งตรึงสะโพกมนไม่ให้ไถล เสียงแหบห้าวร้องครางฮือ ปลายนิ้วมือและเท้าจิกเกร็ง เมื่อไอร้อนพ่วยพุ่งจนแน่นในช่องทาง
“อื่ม....อ่า...” ผู้เป็นใหญ่ก่นคำรามอย่างสุขสม กระตุกกายย้ำช้า ๆ ให้มวลน้ำเคลื่อนออกจนหมดปล่อง แล้วจึงผ่อนปรนจังหวะลง จนกระทั่งหยุดนิ่ง