AROWANA's Bride Ch.2 Cut Scene
“หรือไม่...ลัดขั้นตอนไปเลย ก็น่าจะดี”
หายนะ...หายนะมาเยือนแล้ว...
คายงขัดขืนสุดแรง จนสลัดหลุดจากวงแขนได้ก็รีบหนี ยอมอดกลั้นต่อความเจ็บปวดที่ข้อเท้า หากสุดท้ายก็เปล่าประโยชน์เมื่อใกล้พ้นฝั่งรอมร่อแล้วกลับถูกแรงน้ำสูบจนหงายหลัง โดยมีอ้อมแขนแกร่งรอรับอยู่อย่างเหมาะเจาะ นั่นทำคายงให้รู้...ว่าแท้จริงแล้วอีกฝ่ายจงใจหยิบยื่นความหวังให้ใจชื้นเล่น ๆ เท่านั้น สุดท้ายก็ไม่อาจหนีไม่พ้นอยู่ดี
“อย่าขอรับ ท่านไคอย่า...” เสียงแหบร้องอ้อนวอน ยามเมื่อถูกไล่ต้อนจนหลังชิดขอบชันของแอ่งน้ำ คายงไปไหนอีกไม่ได้และถูกกักไว้ในวงแขนแกร่ง ยิ้มหวานเคลื่อนเข้าใกล้จวนจะชิดริมฝีปาก ศีรษะเล็กสะบัดหนีไปด้านข้าง หากก็กลายเป็นเปิดโอกาสให้ใบหน้าคงฝังลงซอกลำคอ
ต้องทำอย่างไร?...เพื่อให้รอดพ้น เขาควรต้องทำอย่างไร?
“ได้โปรดหยุดเถอะขอรับ กระผมเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา ไม่ควรค่าแก่ท่านเลยสักนิด ท่านมีบริวารที่งดงามอยู่อีกมากมาย”
การตอบรับคือเสียงหัวเราะแว่วแผ่วในลำคอ...
“อย่าดูถูกตัวเองเช่นนั้นสิขอรับ ท่านคายงของกระผมงดงามที่สุด แต่ปลาบริวารเหล่านั้นไม่อาจมองเห็น เพราะความงามของท่านหลบซ่อนอยู่ภายใน...” ฟันซี่เล็กขบเข้าหากันแน่น เมื่อใต้น้ำสีมุกนี้มีสัมผัสอุ่นวางลงเหนือพู่ประดับที่อกตน เดี๋ยวก็เย็น เดี๋ยวก็อุ่น ทำให้รู้สึกวูบวาบ
“...นี้” จบคำสุดท้าย คายงอ้าปากเหวอเมื่อจู่ ๆ เสื้อผ้าที่ตนสวมใส่นั้นสลายกลายเป็นละอองแสง มือใหญ่สะบัดปัดเพียงเบา ๆ มันก็กระจายปลิวออกไปจนไม่หลงเหลือสิ่งใดห่อหุ้มร่างกาย ร่างจ้อยขดตัวลงซ่อนใต้น้ำสีมุกหวังว่าจะช่วยบดบัง และแม้มองไม่เห็นใต้ล่างคายงก็รู้ว่าอีกฝ่ายเปล่าเปลือยแล้วเช่นกัน ด้วยร่างกายที่โอบรัดตนนั้นปราศจากสิ่งคาดกั้นใด ๆ
ถึงเป็นคนซื่อแต่ก็ไม่ใช่เด็กไร้เดียงสา หนุ่มชาวบ้านซึ่งมีภรรยาแล้วย่อมอ่านเจตนาอีกฝ่ายได้ และนั่นยิ่งทำให้รู้สึกหวาดกลัวจนหัวใจเต้นระทึก
“ได้โปรดเถิด ท่านอย่าทำอย่างนี้ กระผมเป็นชาย มันไม่ถูกต้อง”
“กระผมก็บอกท่านไปแล้วนี่ ว่าปลาไม่มีข้อจำกัดเรื่องเพศ” เสียงทุ้มกระซิบแผ่ว
“แต่กระผมเป็นมนุษย์ สำหรับมนุษย์มันไม่ถูกต้อง สิ่งที่ท่านคิดจะทำ มันคือการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของกระผ...อื้อ!”
การต่อล้อต่อเถียงถูกหยุดไว้ด้วยริมฝีปากแนบชิด เสียงดูดปากดังแว่วก็พลันให้หน้าร้อนฉ่าด้วยความอับอาย คายงร้องอื้ออึงแต่ก็กลายเป็นเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายล้ำเส้นเข้ามาชิมบ่อน้ำหวาน เกลียวลิ้นตวัดพัวพันอย่างช่ำชอง และหยอกล้อให้สติปั่นป่วน แตกกระเจิง
จะออกแรงผลักก็ไม่อาจเป็นผล ร่างสูงใหญ่รุกไล่เข้ามาอยู่ระหว่างขา มืออุ่นหนาเคลื่อนลงไปปลุกเร้าความเป็นชายของคายง
“ตรงนี้ของท่าน ช่างเล็ก...น่ารัก”
“!!...ท่าน...อ้ะ!” ปากอิ่มผละหนีแล้วต้องหอบฮักเพราะถูกจู่โจมโดยกระทันหัน อับอายนักที่ได้ยินคำหยอกแซวร้ายกาจ สองมือพยายามออกแรงผลักดันไหล่กว้างให้ออกไปแต่ไม่สำเร็จเลย
ใบหน้าคมคายเคลื่อนซบเชิงลำคอขาว ร่างกายของคายงนั้นขาวสะอาดผุดผ่อง ติดที่ผอมแห้งไปจนเห็นร่องกระดูกชัดเจน
“อึก...” เพียงแรงดูดดึงน้อยนิดแต่ปากอิ่มต้องเม้มหนักเพื่อกลั้นเสียง คายงไม่เข้าใจว่ามันทำให้อีกฝ่ายพึงพอใจหรือไรจึงได้กระทำซ้ำรอยเดิม อีกใต้น้ำเริ่มรู้สึกถึงสัมผัสจากอีกมือลามไล้ไล่จากบั้นเอวขึ้นมาถึงอก เป็นสัมผัสแสนอ่อนโยนหากมันกลับทำให้ใจยิ่งวิตกหวาดกลัว
“ตรงนี้ก็เล็ก...น่ารัก”
ไม่ใช่...ท่านไคไม่ใช่คนใจดี...ไม่ใช่เลย
“อ..อย่าขอรับ...อ้ะ!” เสียงแหบหลุดวะหวิว ใบหน้าเล็กเชิดขึ้นเมื่อท่านไคก้มหน้าจมลงใต้น้ำขาว ปลายลิ้นสากลากเกลี่ยเมล็ดพันธุ์เม็ดเล็กที่ติดอก ตวัดไปมา ดูดดึงเชยชิม สายตาคายงพร่าเลือน เกิดภาพทับซ้อนตอนที่เขากับภรรยาเคยร่วมหลับนอน หากเวลานี้ตัวเขาเองเป็นฝ่ายถูกกระทำเช่นสตรี
น่าอาย...มันช่างน่าอับอาย
สายตาโปนลดต่ำลงมองเห็นเพียงเส้นผมสีเงินผลุบ ๆ โผล่ ๆ อยู่ปริ่มน้ำสีมุกก็ยิ่งอับอาย แม้ไม่เห็นว่าใต้ล่างนั้นเกิดอะไร แต่สัมผัสที่ได้นั้นชัดเจนแก่ใจว่าร่างกายถูกหยอกล้อ ปลุกเร้าแค่ไหน ความเชี่ยวชาญของชายตรงหน้าทำให้ต้องกัดฟันข่มอารมณ์ปั่นป่วนที่ปะทุ
“ท่านไค...” ลมหายใจขาดเป็นห้วง เมื่อมีบางอย่างที่เรียวยาวสอดแทรกเข้ามาในทางเบื้องหลัง
“อ...อย่า...อ้ะ!” คิดจะขยับสะโพกหนีแต่ก็กลายเป็นจังหวะดีให้ก้านนิ้วยาวดันเข้ามาอีกจนลึก สองขาแข็งแรงสอดช้อนข้างใต้ให้คายงนั่งทับเหนือหน้าตัก มือใหญ่ซึ่งอ้อมเข้าทางด้านหลังนั้นออกแรงรั้งให้ขยับชิดกัน กลุ่มผมสว่างไสวผุดขึ้นจากน้ำ ตามด้วยโครงหน้ารูปงามเคลื่อนขึ้นมาประกบจูบปิดกั้นเสียง ปลายลิ้นที่ยอกล้อไม่อาจทำให้รู้สึกหวาบไหว กลับเป็นความหวาดกลัวยิ่งเบื้องล่างขยับเข้าออกเร็ว ๆ
“อย่า...ฮะ! อ้ะ..อย่า...” เบื้องหน้าถูกปลุก เบื้องหลังก็ถูกรุก ริมฝีปากบวมเจ่อเผยอค้างหายใจหอบกระเส่า คงไม่มีสิ่งใดน่าสลดทดท้อเท่าร่างกายที่ทรยศจิตสำนึกของตัวเอง ทั้งที่ปฏิเสธแต่กลับตอบสนองสองมืออุ่นนั้นอย่างดี เปิดรับจำนวนนิ้วสอดเข้ามาเพิ่มขึ้นทีละหนึ่ง ทีละหนึ่ง จนเป็นสาม
หมดแล้ว...หมดสิ้น...ศักดิ์ศรีของชายแหลกสลายหายไปไม่เหลือเลย
“ได้โปรด...อึก...หยุด ขอรับ...” สองมือน้อยผลักดันช่วงไหล่กว้างอย่างอ่อนแรง ร่างจ้อยเค้นเสียงออกมากระท่อนกระแท่น สะดุดเป็นพัก ๆ ยามเมื่อสองมือใต้น้ำนั้นหยอกเย้าหนัก
“ท...ท่านเป็น ผู้ปกครอง...ที่นี่...มีอำนาจใหญ่ ได้โปรด...หยุด...เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของกระผม..ฮึก!...”
“โถ...ท่านคายง...” น้ำเสียงอ่อนละมุนคล้ายปลอบโยน จังหวะด้านหน้าผ่อนปรนลง ขณะการรุกล้ำเบื้องหลังผละจากไป ร่างน้อยพรูลมหายใจออกยาว แต่ยังหายใจหอบราวกับวิ่งหนีมาแสนไกล
“กระผมไม่ได้เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของท่าน กระผมแค่จะร่วมรักกับท่าน...เท่านั้นเอง”
และชั่ววูบ ลมหายใจต้องขาดเป็นห้วง เมื่อใต้น้ำนั้นมีสิ่งใหญ่โตก้าวล้ำเข้ามาตามทางคับแคบ
“อา...” เสียงอ่อนละมุนครางต่ำ ด้วยว่าแรงโอบล้อมเบื้องล่างขมิบรัดแน่น สายตาคมหรี่มองร่างน้อยสั่นสะท้านในอกอย่างสุดปรารถนา ตระกองกอดลูบหลังปลอบประโลม ก่อนประคองสะโพกเล็กให้กลืนเรือนกายของตนจนหมดในทีเดียว ช่องทางเล็กก็กระตุกรัดด้วยความตระหนกตกใจ สองมือน้อยจิกปลายเล็บลงข้างไหล่เต็มแรง แต่นั่นยิ่งทำให้ไครู้สึกดีจนสูดปากสูดคอยกใหญ่
ต่างจากคายงโดยสิ้นเชิง ความเจ็บปวดที่ได้รับนั้นมากเกินกว่าจะระบายเป็นเสียงได้ เพราะไม่เจ็บเพียงกาย แต่ยังเจ็บที่ใจอย่างสาหัส ความผิดชอบชั่วดีประเดประดังเข้าโจมตีจนสติพร่ามัว เกิดมโนภาพของบิดาและภรรยามองมาทางเขาด้วยสีหน้าตำหนิและเต็มไปด้วยความผิดหวัง
เสื่อมเสีย...เขาทำให้ตระกูลสึโดต้องเสื่อมเสีย...
“ตรงนี้ของท่าน...ก็เล็ก”
ก็ราวกับโลกทั้งใบพังสลาย...
“อา...” เสียงทุ้มต่ำครางผะแผ่วข้างหู และสิ่งที่แทรกระหว่างกายได้เริ่มขยับเคลื่อนเข้าออกเป็นจังหวะเฉื่อยช้า เบื้องหลังที่ไม่เคยถูกบุกรุกมาก่อนจึงยิ่งฝืดเคือง คายงกำหมัดจนแน่น กัดริมฝีปากจนช้ำอดกลั้นต่อความรู้สึกรวดร้าว ขอบตาร้อนผ่าวคายงไม่อาจรู้ว่ามีน้ำตาออกมาไหม เพราะรอบตัวนี้มีแต่น้ำ
ทำไม...ทำไมเขาต้องมาพบเจอเรื่องเลวร้าย และคนเลวร้ายอย่างนี้
“ท่านคายง...ไม่ร้องนะขอรับ” มือใหญ่เชยคางมนขึ้นมา สันจมูกโด่งกดซับข้างขมับ ขณะที่ริมฝีปากหยุดอยู่ข้างหางตา
“กระผมจะทำให้ท่านรู้สึกดี”
“อ๊ะ!!” คายงหลุดเสียงวะหวิว ยามเมื่อแรงเขยื้อนข้างใต้เร่งเร็วขึ้นเป็นเท่าตัว ไม่นานนักก็เพิ่มน้ำหนักแรงอีกเสียจนร่างเล็กสั่นคลอน
“หยุด...อะ...ท่านไค...หยุด!” หนุ่มตัวน้อยดิ้นขัดขืนอย่างทุรนทุราย เขาเจ็บ มันทั้งจุกเสียด และปวดแสบปวดร้อนไปหมด ความรู้สึกดีไม่มีเลยแม้แต่น้อย
ริมฝีปากสวยตรงเข้ามาหมายป้อนจูบอีกรอบแต่คายงก็หันหน้าหนี สองมือออกแรงผลัก ลำตัวพยายามบิดเอี้ยวเพื่อขัดขืน ท่านไคยังพยายามติดตามเพื่อกกกอดแต่เขาก็ปัดป้องสุดฤทธิ์
“ปีศาจ...ท่านมันปีศาจ...ท่านมัน...ฮึก...เลว...ปีศาจเลว!...ปล่อยกระผมเดี๋ยวนี้...ฮึก..ปล่อย!!” เสียงแหบตะเบ็งกร้าวปะปนเสียงสะอื้น สุดทนแล้วกับทุกอย่าง และฉับพลันเกิดเสียงน้ำเคลื่อนวนดังบรึม ๆ แต่คายงเมื่อเลือดขึ้นหน้าแล้วก็ไม่เกรงกลัวสิ่งใด “ท่านพอใจแค่นี้ใช่ไหม แหกกฎจารีตเผ่าพันธุ์ของกระผม ย่ำยีศักดิ์ศรีกระผมจนป่นปี้ ทำแบบนี้ท่านมีความสุขนักใช่ไหม ปีศาจเลว! อ้ะ!”
จู่ ๆ ท่อนเนื้อยาวก็หลุดออกไป ความวูบโหวงกระทันหันส่งผลให้น้ำเย็นเอ่อไหล่เข้าแทนที่จนคายงสะดุ้งวาบ แต่เพียงไม่นานร่างน้อยถูกจับพลิกคว่ำ ตัวช่วงบนถูกจับยกให้เกยขอบอ่าง ประคองส่วนใบหน้าซบลงกับกอดอกไม้ขาว และกายใหญ่สอดชำแรกกลับเข้าตามเดิมโดยแรง
“อึ้ก!!” หนุ่มชาวบ้านกัดฟันอดกลั้น กำกอดอกไม้ใกล้มือไว้แน่น
“เหตุใดท่านกล่าวหาว่ากระผมเลว...” กระแสเสียงเจือความน้อยใจ หากช่วงล่างนั้นกลับขย่มเคลื่อนไหวเร็วแรงราวกับเต็มไปด้วยไฟโทสะ
“ท่านมองความรักของกระผมเป็นสิ่งเลวร้ายรึขอรับ? ความรักของกระผมเลวร้ายรึขอรับ? ไม่เลยนะขอรับ...ไม่ใช่เลย...” สุรเสียงเอื้อนเอ่ยแสนอ่อนโยน ฝ่ามือใหญ่ยามนี้ร้อนดังไฟครอบครองส่วนหวามไหวของร่างเล็ก ขยับชักพาโดยเร็วจนต้องร้องทุรนทุราย
“ดูสิขอรับ...กระผมทำให้ท่านมีความสุขถึงเพียงนี้ จะเป็นปีศาจ รึสิ่งเลวร้ายได้อย่างไร?”
ตากลมโตสั่นไหวและร้อนผ่าว ไม่รู้ว่าน้ำตาจะเลือนหายไปกับน้ำใสรอบตัวนี้ไหม รู้เพียงเวลานี้ไม่เหลือเรี่ยวแรงแม้กระทั่งจะต่อล้อต่อเถียงอีกต่อไปแล้ว มนุษย์หนุ่มทำได้เพียงแค่ปล่อยตัวนิ่ง รอคอยให้กิจครั้งนี้จบสิ้นไปเสีย สายตามองเหม่อออกไปในทุ่งดอกไม้กว้าง ได้กลิ่นอ่อน ๆ จากดอกไม้สวยที่ถูกร่างของเขาพาดทับจนช้ำ ในสายตามองไม่เห็นอะไรนอกจากสีขาวที่กลืนกับฉากหลังมืดมัว
โดยไม่รู้ว่าผ่านมานานเท่าไร จนภาพเบื้องหน้าเริ่มพร่าเลือนดังความฝัน ในชั่วอึดใจเขามองเห็นแสงสะท้อนแวบ ๆ ใจคิดว่านั้นอาจเป็นแหวนแต่งงานของตน จึงเอื้อมแขนออกไปหมายไขว่คว้า
หากทว่า...มือน้อย ๆ ก็ถูกประกบซ้อนด้วยมือที่ใหญ่กว่า สอดปลายนิ้วเข้าประสานและจับกระชับไว้มั่น มีเสียงหอบกระเส่าและลมน้ำเป่าแผ่วข้างหู ปีศาจร้ายเร่งจังหวะเบื้องหลังระรัว จนคายงเริ่มเกิดความหวาดเสียวที่ท้องน้อย
“ท่านรู้หรือไม่ที่แห่งนี้มีไว้เพื่ออะไร?”
“.....”
“ซุยเง็งคือบ่อเกิดของน้ำ และสรรพสิ่ง และยังคอยอวยพรคู่สมรสให้ได้มีทายาท”
“.....”
“หากเป็นไปได้...กระผมก็อยากมีทายาทร่วมกับ...อึก...ท่าน”
“!!...” ร่างเล็กสะดุ้งวาบเมื่อจบแรงกระแทกครั้งสุดท้าย คล้ายกับมีไอร้อนพวยพุ่งในช่องทาง มันกระทบผนังอ่อนนุ่มด้านหลัง ส่งผ่านอุณหภูมิร้อนไหลลามตามลำตัว สะโพกมนยกเกร็งปลดปล่อยออกมาเช่นกัน
“อา...” เสียงทุ้มต่ำลากยาว ปลาใหญ่สาวสะโพกเข้าออกเชื่องช้าแต่เน้นย้ำ จนมั่นใจว่าฝากฝังน้ำหล่อเลี้ยงไว้ในกายของคายงจนหมดแล้ว จึงเอนตัวลงซบร่างอ่อนปวกเปียกซึ่งนองน้ำตา กดจมูกซับข้างแก้มขาวอย่างรักใคร่เอ็นดู
และเวลานี้เอง สติที่พร่าเลือนทำให้คายงสำนึกได้ถึงบางอย่าง...
“ท่านเป็นของกระผมแล้ว...อย่าคิดว่าจะหนีไปไหนได้”
ชีวิตของเขา...ไม่เหลือค่าอะไรเลย...
คือสำนึกสุดท้าย ก่อนม่านตาจะดับวูบไป คายงไม่อาจตอบสนองเสียงที่ร้องเรียกอย่างตระหนกตกใจได้ เพราะไม่นานสติก็เลือนหายไปเช่นกัน